Φωτό: Γητ
Τραγούδι το φθινόπωρο
Φθινόπωρο σ’ αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά, κι είναι τα ρόδα μήλα,
- κι είναι τα βράδια μόνα...
Και τώρα στέκω και ρωτώ: Ποια μοίρα, και ποια μπόρα,
καθώς τραβούσα, μοναχός, το δρόμο της αβύσσου,
παράξενα κι ανέλπιστα, να μ’ έχει φέρει, τώρα,
ζητιάνο στην αυλή σου;...
Κι όταν το γιόμα χάνεται, κι η νύχτα κατεβαίνει,
και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,
να ‘ρχομαι, πάλι, να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,
σαν μιαν ελεημοσύνη!
Σ’ αγάπησα φθινόπωρο, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά, κι είναι τα βράδια μόνα...
Μ’ αλήθεια να σ’ αγάπησα – ή μην είν’ η ανατριχίλα
του ερχόμενου χειμώνα;…
Ναπολέων Λαπαθιώτης
1 σχόλιο:
Μαριάννα είσαι απίθανη! Δε θέλω να εκφράζομαι κοινότυπα (δε με διέπει αυτό) αλλά δε βρίσκω κάτι άλλω να σου πω. Δεν είναι μόνο για το συγκεκριμένο ποίημα αλλά και για τόσα άλλα. Μέχρι και Σημηριώτη έχεις. Αν είναι δυνατόν! Κινείσαι τόσο θετικά σε μια εποχή που πάει εντελώς αντίθετα!
Δημοσίευση σχολίου