Φθινοπωρινή νύχτα
Είν' έτσι ωραία απόψε η δύση
των δέντρων, καθώς πορφυρώνει, το χρυσό,
που λες η μέρα πριν να σβύσει
το θάνατό της κάνει επίσημο κι' αργό.
Το σούρουπο στα ρόδα πάνω
είν' έτσι διάφανο, ήσυχο, απαλό,
που δεν εκλείσαν όλα και το χέρι βάνω
και κόφτω ένα για σένα ρόδο αχνό.
Έτσι τα φύλλα σιγανά θροούνε
τώνα με τ' άλλο ή όλα μαζύ,
όπου δεν ξέρω αν τα χείλη σου γελούνε
ή αν το δάσος τρέμει στη σιγή.
Το ποταμάκι στο λειβάδι τρέχει
έτσι γλυκά - γλυκά που λες
των καλαμιών τα γαλαζόφυλλα πως βρέχει
ή πως εσύ από αγάπη κλαις.
Κ' η νύχτα σκοτεινή, να! κατεβαίνει
χρυσή, μετάξινη, απ' τα βάθη της σιωπής'
κι' έτσι ακόμα το φθινόπωρο ζεσταίνει
που θα μπορούσες και γυμνή να κοιμηθής.
Ένα ποίημα του Henri de Renie σε μετάφραση Γιώργου Σημηριώτη - (τεύχος 3, Δεκ. 1936, του 15/θήμερου περιοδικού "Γαλλική Ανθολογία")
Ευχαριστώ θερμά K.σ-Μ
3 σχόλια:
Δεν κάνει τίποτα! Στο μέλλον θα γράψω κι άλλα. Ωστόσο το "αρχείο" αυτό δεν είναι δικό μου. Δανεικό είναι και θα το "εκμεταλλευθούμε" όσο μπορούμε.
Το 'ξερα πως θα σου αρέσει και η φωτογραφία. Αν διαβάζεις τον Μανιφέστο, θα βλέπεις συχνά τις όμορφες φωτογραφίες του. Το Αιτωλικό εμφανίζεται πιο συχνά, το αγαπάει. Έχω πάρει κι εγώ δικές του φωτογραφίες και τις έχω αναρτήσει στο "ταξιδεύοντας".
Δες ακόμα δύο "μικρά φθινοπωρινά ανθολόγια" που ανέβασε το Απέναντι Πεζοδρόμιο, στο πλαίσιο των εποχιακών ανθολογίων του:
Εδώ
κι
εδώ
Να αφήσω δύο ακόμα για να διαλέξεις:
ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ
του Μήτσου Παπανικολάου
Σαν πάντα το φθινόπωρο και σήμερα έχει ρθει'
μοιράζει το χρυσάφι του, μοιράζει το μαράζι
και γύρω δέντρο, ούτε κλαρί χλωρό δε θα βρεθεί
για ένα πουλί, για μια ψυχή, λιμάνι που αράζει.
Και να, το βράδυ κι η βροχή το τζάμι μου χτυπάει
σα μια ερωμένη μου παλιά, μέσα σε τόσες άλλες,
μα είν' η ψυχή μου αισθαντική και ξέρει ν' αγαπάει
κάθε που κλαίει μες στη ζωή και της βροχής τις στάλες.
Κουβέντες μες στη σκοτεινιά, του ανέμου μοιρολόι,
ώρες μεγάλες κι αδειανές και νοσταλγία τόση,
μα, στη γωνιά, καθώς χτυπά τ' αλύπητο ρολόι
θυμίζει τόσα πράματα που τα 'χει πια σκοτώσει.
Σαν πάντα το φθινόπωρο και σήμερα έχει ρθει.
Μοιράζει το χρυσάφι του, μοιράζει το μαράζι.
Πώς να μπορέσει μια καρδιά κι αυτή να κρατηθεί
ως τον Απρίλη που θα ρθεί, σαν πάγος που δε σπάζει;
(από την ανθολογία "Ποιητές του Μεσοπολέμου" του Σωτήρη Τριβιζά - εκδ. Καστανιώτη, 1997)
**
ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙ
του Στρατή Πασχάλη
Μπήκε στο σπίτι το φθινόπωρο
σαν μια γυναίκα που κρατά
την αναμμένη λάμπα.
(Έξω αρχίζει να βρέχει).
Απιθώνει δειλά στο τραπέζι το φως
και αθόρυβα φεύγει, χωρική
που μυρίζει θυμάρι κι αγριλιά νοτισμένη.
(αν έχεις ήδη αναρτήσει κάποιο και δεν το θυμάμαι, μη με χαρακτηρίσεις "ξεχασιάρα")
K.σ-Μ
Eξαιρετικές οι επιλογές του Απέναντι Πεζοδρομίου. Θα του πάρω κάποια που δεν έχω. Δε φαντάζεσαι τί υπάρχει σχετικό. Πλήθος.
Και φυσικά θα αναρτηθούν τα καινούργια που μας χάρισες και πολύ σ' ευχαριστώ πραγματικά.
Πολύτιμο το αρχείο... θησαυρός!
Δημοσίευση σχολίου