Luis García Montero: Ο ιππότης του Φθινοπώρου... Η μοναξιά μαθαίνεται και κατακτιέται, αν και φτάνει σε μας σαν ανέλπιστη αποκάλυψη ενός απογεύματος που παίζει με τη βροχή.

Ο ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ

Εμφανίστηκε ένα βραδάκι

καθισμένος στον κήπο που προστάτευε

τις κίτρινες ώρες,

το φιλί των ζευγαριών και τις πηγές

στου μπαλκονιού τα πόδια.

Ο ιππότης του φθινοπώρου

ήταν εκεί. Υπήρξε πριν

η μοναξιά συναντήσει τ' όνομά του.

Ντυνόταν λοιπόν με τ' άθλια ρούχα του

για να παρατηρεί το δρόμο και να νοιάζεται τα πλοία,

χαμένος στη σιωπή της μεσημεριανής σιέστας.

Όταν κατέβηκα απ' τον κόσμο μου

στις υψηλές συσκέψεις των αρχηγών του στόλου,

των ιερέων ή των σοφών,

και αισθάνθηκα πιο μόνος,

ήταν εκεί μαζί μου,

περιμένοντας στην πόρτα,

ο ιππότης του φθινοπώρου.

Όταν είχα έναν έρωτα,

απελπισμένο και γλυκό όπως κάθε έρωτας,

κι έτρεχα στους δρόμους

στα χαράματα της επιστροφής,

δυστυχισμένος κι ευτυχισμένος όπως οποιοσδήποτε ερωτευμένος,

στην είσοδο των αμφιβολιών μου ή στην έξοδο απ' το ξενοδοχείο,

ήταν εκεί μαζί μου,

ο ιππότης του φθινοπώρου.

Η μοναξιά μαθαίνεται και κατακτιέται,

αν και φτάνει σε μας

σαν ανέλπιστη αποκάλυψη

ενός απογεύματος που παίζει με τη βροχή.

Πάντα ήταν μαζί μου,

ο ιππότης,

το στολίδι της ζωής μου,

το λουλούδι του χρόνου.

Luis García Montero

Μετ. Μαριάννα Τζανάκη