Η φυγάς
Παρατηρώντας σε φαίνεται να μην υπάρχεις
να είσαι πλίνθος και πηλός χωρίς υπόσταση
και μέλι γαρίφαλο ή θάλασσα χωρίς άρωμα πια
και συλλαβές από ψωμί
και θλιμμένες υπάρξεις.
Στο βάθος της ακρωτηριασμένης νύχτας
το χέρι σου απότομα
χιόνι παλλόμενο σκιαγραφεί
στη φωτισμένη πυκνότητά του μια σπάνια κίνηση.
Εκθαμβωτική
Φαίνεται μέσα από σένα το φθινόπωρο οδυνηρό.
Το τόξο των ματιών υπονοείται.
Η ιστορία σου είναι συμμετρία και παλμός.
Και μόνο μια κραυγή μένει να περιέχεται
ένα κορμί κατακτημένο
που εξασθενεί ο θάνατος που ανθίζει
και είναι ευτυχισμένο.
Antonio Lucas
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου