Tο Διαμαντένιο του Όρθρου μου…
Tο διαμαντένιο του όρθρου μου πετράδι!
―Σ' αγαπώ με το πάθος που δεν ξέρει
παρά εσένα ουρανό κ' εσένανε άδη,
με το πάθος τυφλό του σφιχτοχέρη.
Σ' αγαπώ με τον ήλιο, με το αστέρι
που ολογλυκαίνει το πικρό αχνό βράδι,
και με του Γεναριού το καλοκαίρι,
μ' εσάς της μυγδαλιάς ολόανθοι κλάδοι.
Σ' αγαπώ με της άνοιξης τ' αηδόνια,
με τα ξερά τα φύλλα που χρυσάφι
στρώνουν ταπί στ' Άγιου Aντρεός το μήνα.
Σ' αγαπώ με της θλίψης τα τρηδόνια
και με της αναγάλλιασης τα κρίνα.
M' όσα οι κούνιες κρατάν και μ' όσα οι τάφοι.
Κωστής Παλαμάς
(από το K' έχω από σας μια δόξα να ζητήσω, Eρμής 2001)
2 σχόλια:
Η ομορφιά του ποιήματος σε κάνει να αισθάνεσαι τον έμμετρο ρυθμό του σαν ένα απαλό χάδι στο φως των λέξεων, μια αγάπη από την αρχή (κούνια) μέχρι το τέλος (τάφοι). Τι χρώματα! Ξεπερνά τις απλές λέξεις και τις ανεβάζει σε ένα σύνθετο νόημα, πληθωρικό. Στο τέλος βέβαι διακρίνω κάποια αμφιθημία. Τα τρηδόνια είναι τριζόνια ή κάτι άλλο?
KOSTAS PAPAPOSTOLOU
Είναι απίστευτη η δύναμη των λέξεων αγαπητέ Κώστα. Το συγκεκριμένο ποίημα, μαζί με πολλά άλλα του ποιητή, με μάγεψαν από την πρώτη ανάγνωση. Αυτός είναι ο Παλαμάς, αυτή είναι η μαγεία που ασκεί με τη μοναδική του ευαισθησία και την εκπληκτική του μαεστρία και μαστοριά.
Τα τρηδόνια είναι κάτι σαν σαράκια που κατατρώγουν σιγά σιγά. Από εκεί και η τερηδόνα. Γι αυτό και ο στίχος είναι «της θλίψης τα τρηδόνια», το σαράκι που μας τρώει...
Να 'σαι καλά! Καλωσόρισες!
Δημοσίευση σχολίου