Φωτό: agrampelli
Λακωνικόν
O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη
μου επέστρεψε στον ήλιο.
Kείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της
πέτρας και του αιθέρος,
Λοιπόν, αυτός που γύρευα, ε ί μ α ι.
Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο,
Xειμώνα ελάχιστε,
H ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς
Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Aνέλπιστου.
Ελύτης Oδυσσέας
(από το Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό, Ίκαρος 1960)
1 σχόλιο:
Με πόσο βάρος καρφώνονται οι λέξεις και ηχούν πολύχυμες μέσα σε μία άλλη αίσθηση της γλώσσας!!!!!!!
Όταν εκείνος που πλάθει κατέχει το ΔΩΡΟ!
Την καλημέρα μου!
Υπέροχη λακωνική ζουμερή ανάρτηση!
Δημοσίευση σχολίου