Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Είν' έρμαια στα χέρια του κενού του κόσμου όλα τα ύψη και τα βάθη. Στον κήπο της αγάπης που εμαράθη πέφτουν πικρά τα δάκρυα τ' ουρανού.



Η ΒΡΟΧΗ

Στάλες αργές, μονότονες στα φύλλα,
που κλαίνε σιωπηλά το χωρισμό.
Στο δρόμο που δεν έχει γυρισμό
τρέμουν κρυφά τα μέταλλα τα ξύλα.

Και μέσα μου ξυπνά μ΄ ένα λυγμό
του κόσμου το πανάρχαιο σαράκι.
Και χύνεται της μνήμης το φαρμάκι
στου νου μου τον αδιάκοπο σφυγμό.

Θολό μες απ' τα σύννεφα το φώς
τα μάτια μου βαραίνει μουσκεμένο
και μάταια ν αστράψει περιμένω
κι ο έρωτας του πόνου αδερφός.

Είν' έρμαια στα χέρια του κενού
του κόσμου όλα τα ύψη και τα βάθη.

Στον κήπο της αγάπης που εμαράθη
πέφτουν πικρά τα δάκρυα τ' ουρανού.

Γιώργος Ανυφαντής
Από τη συλλογή "Το ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ"

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Μικρές μικρές βροχοσταγόνες σ'ένα σκοπό που τυραννά κι ώρες νεκρές, στιγμές αιώνες να ισορροπώ στο πουθενά...


Lambert, La pluie a Paris


Βροχοσταγόνες

Μικρές μικρές βροχοσταγόνες
σ'ένα σκοπό που τυραννά
κι ώρες νεκρές, στιγμές αιώνες
να ισορροπώ στο πουθενά

Κι η φθινοπωριά μέσα μου κι έξω
νοτιάς φυσάει ανιαρός
ναι το ξέρω είχα πει θ' αντέξω
μα δεν βοηθάει κι ο καιρός

Κάποια ποτά είναι μια λύση
κοιμάται η μνήμη προσωρινά
αλλά μετά σαν θα ξυπνήσει
σαν ένα αγρίμι θα 'ρθει ξανά

Κι η φθινοπωριά μέσα μου κι έξω
κι ένας αέρας ανιαρός
ναι το ξέρω είχα πει θ' αντέξω
μα δεν βοηθάει κι ο καιρός

Γιάννης Καλαμίτσης

Vivaldi: Φθινόπωρο...