Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Φθινοπωρινή μπαλάντα

Balada de otoño

Llueve,
detrás de los cristales, llueve y llueve
sobre los chopos medio deshojados,
sobre los pardos tejados,
sobre los campos, llueve.
Pintaron de gris el cielo
y el suelo
se fue abrigando con hojas,
se fue vistiendo de otoño.
La tarde que se adormece
parece
un niño que el viento mece
con su balada en otoño.
Una balada en otoño,
un canto triste de melancolía,
que nace al morir el día.
Una balada en otoño,
a veces como un murmullo,
y a veces como un lamento
y a veces viento.
Llueve,
detrás de los cristales, llueve y llueve
sobre los chopos medio deshojados,
sobre los pardos tejados
sobre los campos, llueve.
Te podría contar
que esta quemándose mi último leño en el hogar,
que soy muy pobre hoy,
que por una sonrisa doy
todo lo que soy,
porque estoy solo
y tengo miedo.
Si tú fueras capaz
de ver los ojos tristes de una lámpara y hablar
con esa porcelana que descubrí ayer
y que por un momento se ha vuelto mujer.
Entonces, olvidando
mi mañana y tu pasado
volverías a mi lado.
Se va la tarde y me deja
la queja
que mañana será vieja
de una balada en otoño.
Llueve,
detrás de los cristales, llueve y llueve
sobre los chopos medio deshojados...

Joan Manuel Serrat

7 σχόλια:

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

"Καταθέτω" στο νέο μπλογκ σου όλο το "φθινοπωρινό ανθολόγιο του ομπζέρβερ.

Aπό εκεί αντιγράψω το καλύτερό μου:

Όσο περνά ο καιρός και κάνω ένα προχώρημα
βαθύτερο μες στην παραδοχή, τόσο καταλαβαίνω
γιατί βαραίνεις κι αποχτάς τη σημασία
που δίνουν στα ερείπια οι άνθρωποι. Εδώ που όλα
σκουπίζονται, τα μάρμαρα κι οι πέτρες κι η ιστορία
μένεις εσύ με την πυρακτωμένη σου πνοή για να θυμίζεις
το πέρασμα ανάμεσα στην ομορφιά, τη μνήμη
εκείνου που εσίγησε ανεπαίσθητα εντός μου
σφαδάζοντας στην ίδια του κατάρρευση κι ακόμα
τους άλλους που ανύποπτοι μες σε βαθύν ύπνο διαρρέουν.

Όσο περνά ο καιρός και προχωρώ βαθύτερα
στο ακίνητο φθινόπωρο που μαλακώνει πλένοντας
με φως τα πεζοδρόμια, τόσο βλέπω
στη χρυσωμένη δωρεά του ήλιου μια εγκατάλειψη
για όσα περιμένω και δεν πήρα, για όσα
μου ζήτησαν κι αρνήθηκα μη έχοντας, για όσα
μοιράστηκα απερίσκεπτα και μένω
ξένος και κουρελιάρης τώρα
Μα όταν
μες στη θρυμματισμένη θύμηση αναδεύω
ερείπια, βρίσκω απόκριση βαθιά γιατί τα μάρμαρα
κι οι πέτρες κι η ιστορία μένουν για να θυμίζουν
το πέρασμά σου ανάμεσα στην ομορφιά - απόκριση
για όσα περιμένω και δεν πήρα.

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου: Ερείπια της Παλμύρας

- από το βιβλίο "Δύσκολος Θάνατος", συλλογή "Ο θάνατος του Μύρωνα" -

μαριάννα είπε...

Πρώτον σε ανακηρύσσω επίτιμο μέλος αυτού του ιστολογίου. ;) Ευχαριστώ θερμώς για την γενναιοδωρία σου, η οποία είναι γνωστή από παλιά και είναι και αυτό που με είχε συγκινήσει τόσο σε σένα.

Δεύτερον, είχα ξεχάσει ότι είχες τέτοιο θησαυρό στα φθινοπωρινά σου πέρυσι στον ομπζέρβερ.

Τρίτον, ανατριχιαστικό και λατρεμένο το ποίημα του Ασλάνογλου και ξέρεις πόσο συμφωνούμε σε τέτοιες επιλογές.

Και τέταρτον, να σου πω ότι με την άδειά σου, θα κάνω ποστ τα δώρα σου τα φθινοπωρινά, για να μη χάνονται στα σχόλια.

Grazie tanto carissima amica!

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Να σου ζητήσω και μια χάρη;

(πρόσεξες πονηριά; στην ζητώ δημοσίως για να σε ...δεσμεύσω)

μαριάννα είπε...

Θα σου απαντήσω και δημόσια το ίδιο που θα σου απαντούσα και ιδιωτικά:

Πολύ ευχαρίστως. Αρκεί να περνάει απ' το χέρι μου. ;)

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Τώρα που δεσμεύτηκες δημοσίως, θα στη ζητήσω ιδιωτικώς.

:-)

Ευχαριστώ

μαριάννα είπε...

χαχαχαχαχαχαχα!

Προβλέπω πως θα μας σκάσεις εσύ. Ούτε όταν γεννούσα τόση αναμονή...

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Δεν άξιζε τον κόπο η αναμονή;