Φαίνεται μέσα από σένα το φθινόπωρο οδυνηρό...

Η φυγάς

Παρατηρώντας σε φαίνεται να μην υπάρχεις
να είσαι πλίνθος και πηλός χωρίς υπόσταση
και μέλι γαρίφαλο ή θάλασσα χωρίς άρωμα πια
και συλλαβές από ψωμί
και θλιμμένες υπάρξεις.

Στο βάθος της ακρωτηριασμένης νύχτας
το χέρι σου απότομα
χιόνι παλλόμενο σκιαγραφεί
στη φωτισμένη πυκνότητά του μια σπάνια κίνηση.
Εκθαμβωτική

Φαίνεται μέσα από σένα το φθινόπωρο οδυνηρό.
Το τόξο των ματιών υπονοείται.
Η ιστορία σου είναι συμμετρία και παλμός.

Και μόνο μια κραυγή μένει να περιέχεται
ένα κορμί κατακτημένο
που εξασθενεί ο θάνατος που ανθίζει
και είναι ευτυχισμένο.

Antonio Lucas
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη

Φθινόπωρο

Υπέροχο φθινόπωρο!

Φωτό: agrampelli

Αν ήμουν πουλί θα πετούσα γύρω από τη γη αναζητώντας διαδοχικά φθινόπωρα...

George Elliot 

Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι...

ΟΤΑΝ ΗΡΘΕΣ

Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι 

στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες 

γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι. 

Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα 

την έκανα γλυκύτατο τραγούδι 

κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα.

Κώστας Καρυωτάκης 

Δημοσιεύτηκε στον «Νουμά» (650), 21 Σεπτεμβρίου 1919

Αναρωτιέμαι ωστόσο πως γίνεται να πιστεύεις ότι με ξέρεις αφού ποτέ σου δεν με είδες να κλαίω.

Ο αντιφατικός χαρακτήρας του ουρανού με πείθει πως ήρθε Φθινόπωρο. Αν προσέξεις καλά στο χλωμό χαμόγελο του Οκτώβρη καραδοκεί μια ετυμηγορία χειμώνα. Αυτή η ήπια μετάβαση είναι αιώνια τιμωρία. Η εκδικητική βιασύνη του χρόνου είναι ο διάολος μεταμφιεσμένος σε φυσικό γεγονός. Πάνε χρόνια που έχει εγκατασταθεί μέσα μου και μου κλέβει τις αναμνήσεις, τόσο που να ξεχνάω το όνομά σου.

Παραλογισμός λοιπόν να ψάχνω τον έρωτα στα εξώφυλλα του αμερικάνικου Esquire, σε τοξικές πολυλογίες ατάλαντων ποιητών, στο ρόγχο των γυναικών που έμειναν ανεξήγητα μόνες τους.

Κάποτε είχα την ψευδαίσθηση ότι σε άγγιζα, αλλά έκανα λάθος. Αντικατοπτρισμός ήταν και φυσική συνέπεια ενός κουραστικού ταξιδιού στην έρημο μιας ανόητης προσδοκίας.

Πρέπει λοιπόν να το πάρω απόφαση και να ξορκίσω το κακό. Να χωνέψω το γεγονός ότι πλέον δεν αναπνέω εντός σου.

Αναρωτιέμαι ωστόσο πως γίνεται να πιστεύεις ότι με ξέρεις αφού ποτέ σου δεν με είδες να κλαίω.

Ντίνος Λυρικός
Φωτό: Dimitra Tsak 

Τελευταῖος σταθμὸς

Αὐτὸ τὸ βράδυ στάθηκε τὸ πιὸ γλυφό. Τὸ ἤπια
σταλαματιά-σταλαματιὰ καθὼς σκεφτόμουνα
πὼς ὅ,τι δόθηκε δὲν παίζει μὲ τ’ ἀποσιωπητικὰ
δὲ μιλᾶ τὴ γλώσσα τῆς ἐπιστροφῆς θὰ ξανάρθω μὲ τὰ
πρωτοβρόχια
Αὐτὸ τὸ βράδυ ἔφυγε ἀκόμα ἕνας. Χάθηκε
ἐκεῖ ποὺ σβήνεις ἕνα-ἕνα τὰ φῶτα σου στὸν οὐρανὸ
καὶ τίποτα δὲν εἶναι πιὰ νὰ ξαναρχίσει
Κι’ ἐγὼ νὰ σκέφτομαι τὸ βράδυ αὐτό, νὰ μὴ μπορῶ νὰ μιλήσω.
Τὰ μάτια ὑγρά, τὸ στόμα ὑγρό, τὰ μαλλιὰ μουσκεμένα
σὰν τὰ παράθυρα σ’ ἕνα βαγόνι τρίτης θέσης
καὶ βλέπεις ἀόριστα πὼς τίποτε πιὰ δὲν ὠφελεῖ
μὲς στὰ χαλαρωμένα χέρια καὶ στὰ πεσμένα μαλλιά σου

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου
Από τὴν συλλογὴ «Δύσκολος θάνατος», 1978

Έρμαια του ανέμου τρίζουν σε κάθε φύσημα.

Τα φύλλα σέρνουν τα ξερά τους κορμιά στην άσφαλτο.

Έρμαια του ανέμου τρίζουν σε κάθε φύσημα.

Ιωάννα Μακρή

Βαθὺ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρὸ σὲ καρτερῶ, μὲ τὶς πλατιές, βαριές σου στάλες

Πόθος

Βαθὺ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρὸ σὲ καρτερῶ,

μὲ τὶς πλατιές, βαριές σου στάλες

τῶν φύλλων ἄραχλοι χαμοί, τῶν δειλινῶν ἀργοὶ καημοί,

ποῦ μὲ μεθούσατε τὶς ἄλλες...

Τὰ καλοκαίρια μ᾿ ἕψησαν καὶ τὰ λιοπύρια τὰ βαριά,

κι οἱ ξάστεροι οὐρανοὶ οἱ γαλάζοι:

ἀπόψε μου ποθεῖ ἡ καρδιὰ πότε νὰ ῾ρθεῖ μέσ᾿ τὰ κλαριά,

ὁ θεῖος βοριὰς καὶ τὸ χαλάζι!

Τότε, γερτὸς κι ἐγὼ ξανά, μέσ᾿ τὰ μουγγὰ τὰ δειλινά,

θ᾿ ἀναπολῶ γλυκά, -ποιὸς ξέρει-,

καὶ θὰ μὲ σφάζει πιὸ πολύ, σὰν ἕνα μακρινὸ βιολί,

τὸ περασμένο καλοκαίρι...

Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944)

Gilbert Bécaud - C'est en Septembre

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη με ρωτάει πότε θα σε δω Μα η βροχή του Σεπτέμβρη ξέρει πως θα 'ρθεις ξανά...

Peppino Di Capri - Μελαγχολία του Σεπτέμβρη

melancolie in settembre

mi dicevi tu non m'ami più

e fu così che in settembre

il sorriso tuo finì

fotografie forse un po' ingiallite

come le foglie che gia son cadute

solo un ricordo forse un po' sfocato

e tutto quello che mi resta di te

melancolie in settembre

ti chiedevo quando tornerai

non m'aspettar in settembre

quest'è l'ultimo per me

solo un ricordo forse un po' sfocato

e tutto quello che mi resta di te

melancolie in settembre

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη

με ρωτάει πότε θα σε δω

Μα η βροχή του Σεπτέμβρη

ξέρει πως θα 'ρθεις ξανά

Φωτογραφίες μου θυμίζουν στιγμές

που 'σουν κοντά μου και αγαπούσα το φως

κι αναμνήσεις παίρνουν αγκαλιά τους

τις γκριζες ώρες και μου λείπεις πολύ

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη με ρωτάει πότε θα σε δω

Δεν περιμένω καλοκαίρια η ζωή τελειώνει εδώ

Και οι αναμνήσεις παίρνουν αγκαλιά

τους τις γκρίζες ώρες και μου λείπεις πολύ

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη